در زمانهای قدیم پسرو دختری عاشق و معشوق بودن روزها گذشت تا اینکه مراسم خواستگاری و روز عقد تعیین شد دو روز مانده به روز موعود دختر دچار ابله می شود و طوری که زیباییش کامل از دست میرود همان روز پسر هم بر اثر بیماری ناگهانی نابینا می شود و با عصای سفید به عیادت عشقش میرود و ازاو خواهش میکند که باهاش ازدواج کند و جای چشمهای بی سویش برایش باشد دختر با خود می اندیشد نابیناییش باعث شد که دیگه هرگز متوجه نشود این دیگه اون دختر زیبای سابق نیست و ابله صورتش را زشت کرده پس به عقدش درامده و بعد سالها دختر فوت میکند در همان روز پسر هم عینک و عصایش را دور می اندازد و همگان از او از این حکایت میپرسند، پسر میگوید سالها پیش بخاطر عشقم خودم را به نابینایی زدم تا او با خیال راحت باهام ازدواج کند .

امشب از قصه دل با تو سخنها دارم حرفها با تو از این عاشق شیدا دارم قصه ها دارم از ان فرصت بی سامانی از همان وقت که گفتی به دلم می مانی مانده در خاطرت ان شعر در ان روز نخست؟ نشود فاش کسی انچه میان من و توست؟ یاد داری که شدم خاطره در هر محفل؟نقش کردم رخ زیبای تو در خانه دل؟کاش می شد تو هم از خاطره حرفی بزنی وقت تنگست به قدر مژه برهم زدنی امشب ای رمز نگاهت غزل رویایی ای تمنای دل شب زده سودایی باز میخوانم از ان غم که به جان من توست پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست