پروردگارا... وقتی آسمانت را میگریانی بی هیچ بهانه ای یاد داشته هایی در وجودم زنده می شود که گویی اراده تو آنها را به نداشته هایم بدل کرد...غمگینو دلشکسته راه می افتم چتر رویاهایم بر سرم نیست...خیس می شوم از اشک بی دریغ آسمان ...خیس می شوم از باران بی امان چشمانم...باران چشمانم و اشک آسمان، قلب غمگین آسمان و ابر بارانی سینه ام ...احساس می کنم من آسمان شده ام، آسمان من...تا ته باران قدم میزنم ابر آسمان سبک می شود و.... و قلب من نیز... گویی تو اشک آسمان را برای همدردی من فرستاده ای آنگاه که قلبم به غبار کدورت آلوده بود باران زمین را می شوید و اشک روحم را...و می بینم تو را از پس تمام نداشته هایم...که لبخندت را پاداش تحمل روزهای سختم قرار داده ای.... ای تمام داشته هایم... خدای مهربانم... تو را تا سرحد پاکی اشکی که قلبم را زدود از غبار کدورت و به دیدن لبخندت دعوت کرد دوست دارم...همیشه با من باش ... بی تو آسمان قلبم ابری ترین آسمان دنیاست...

باران که می بارد یی بهانه دلم می گیرد... چه دلگیری شیرینی دارد باران ... یادم باشد این بار دلم را فقط به باران هدیه دهم دستهایش نوازشی بی مانند دارند می شویند هرآنچه از غم به دوش قلبم گذاشته ام... م.ج

نگرانی هایم را به دوش زمان می گذارم ... باید بگذرم از نگرانی هایی که می بینیو ... نادیده رد می شوی... م.ج

این روزها سخاوت باد صبا کم است یعنی، خبر ز سوی تو _این روزها_کم است اینجا_کنار پنجره_تنها نشسته ام در کوچه ای که عابر درد آشنا، کم است من دفتری پر از غزلم ناب ناب ناب چشمی که عاشقانه بخواند مرا ،کم است باز آ!ببین که بی تو در این شهر پر ملال احساس، عشق، عاطفه، یا نیست یا کم است اقرار می کنم که در این جا_بدون تو_ حتی برای آه کشیدن، هوا کم است دل در جواب زمزمه های "بمان" من می گفت "می روم" که در این سینه جا کم است غیر از خدا ،که را بپرستم ؟ تو را تو را حس می کنم برای دلم یک خدا کم است... محمد سلیمانی

یک شب دلی به مسلخ خونم کشید و رفت دیوانه ای به دام جنونم کشید و رفت پس کوچه های قلب مرا جستجو نکرد اما مرا به عمق درونم کشید و رفت یک آسمان ستاره ی آتش گرفته را بر التهاب سرد قرونم کشید و رفت من در سکوت و بغض و شکایت ز سرنوشت خطی به روی بخت نگونم کشید و رفت تا از خیال گنگ رهایی رها شوم بانگی به گوش خواب سکونم کشید و رفت شاید به پاس حرمت ویرانه های عشق مرهم به زخم فاجعه گونم کشید و رفت تا از حصار حسرت رفتن گذر کنم رنجی به قدر کوچ کنونم کشید و رفت دیگر اسیر آن من بیگانه نیستم از خود چه عاشقانه برونم کشید و رفت افشین یداللهی

باید بروم... کاری از دستم بر نمی آید... وقتی آسمان به خواست من نمی چرخد ... وقتی فقط اشکهایش نصیبم شده... باید گربه کنم آنقدر که سیل اشکهایم کوه غمهایم را بشوید تا شاید بتوانم دوباره لبخند را تحربه کنم آری... کاری از دستم برنمی آید... باید بروم... م.ج

ﻣﻴﺪﺍﻧﻲ ... ﺯﻥ ﻣﻌﻨﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﺍﺯ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺯﻧﺪﮔﻴﺴﺖ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺦ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺑﻲ ﻗﺮﺍﺭﻱ ﻫﺎﻱ ﻣﺪﺍﻡ ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎﻥ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻱ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻏﺮﻭﺏ ... ﻣﺜﻞ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺧﺮﺝ ﻣﻴﻜﻨﺪ ... ﻭ ﺧﻮﺏ ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﻨﻲ ... ﻣﻴﻔﻬﻤﻲﺧﺪﺍ ﻫﻢ ﺯﻳﺒﺎﺳﺖ ... ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺍینها ﺑﻪ ﺩﺭﻙ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺯﻥ – ﻣﺎﺩﺭ- ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺖ ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻭ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻱ ﻣﺮﺩ ... ﺍﻱ ﻛﺎﺵ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺩﺍﺭ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺎﺷﻲ ...

گاهی وقت‌ها دلت می‌خواهد با یکی مهربان باشی دوستش بداری وَ برایش چای بریزی گاهی وقت‌ها دلت می‌خواهد یکی را صدا کنی بگویی سلام، می‌آیی قدم بزنیم؟ گاهی وقت‌ها دلت می‌خواهد یکی را ببینی شب بروی خانه بنشینی فکر کنی وَ کمی هم بنویسی گاهی وقت‌ها... آدم چه چیزهایِ ساده‌ای را ندارد! ... افشین صالحی

شب گذشته شتابان به رهگذار تو بودم به جلد رهگذر اما در انتظار تو بودم نسیم زلف تو پیچیده بود در سر و مغزم خمار و سست ولی سخت بی‌قرار تو بودم همه به کاری و من دست شسته از همه کاری همه به فکر و خیال تو و به کار تو بودم خزان عشق نبینی که من به هر دمی ای گل در آرزوی شکوفائی و بهار تو بودم اگر که دل بگشاید زبان به دعوی یاری تو یار من که نبودی منم که یار تو بودم چو لاله بود چراغم به جستجوی تو در دست ولی به باغ تو دور از تو داغدار تو بودم به کوی عشق تو راضی شدم به نقش گدائی اگر چه شهره به هر شهر و شهریار تو بودم... "شهریار"

تو نیستی که ببینی چگونه عطر تو در عمق لحظه‌ها جاری است چگونه عکس تو در برق شیشه‌ها پیداست چگونه جای تو در جان زندگی سبز است هنوز پنجره باز است تو از بلندی ایوان به باغ می‌نگری درخت‌ها و چمن‌ها و شمعدانی‌ها به آن ترنم شیرین به آن تبسم مهر به آن نگاه پر از آفتاب می‌نگرند تمام گنجشکان که درنبودن تو مرا به باد ملامت گرفته‌اند ترا به نام صدا می‌کنند هنوز نقش ترا از فراز گنبد کاج کنار باغچه زیر درخت‌ها لب حوض درون آینه‌ی پاک آب می‌نگرند تو نیستی که ببینی چگونه پیچیده است طنین شعر نگاه تو در ترانه‌ی من تو نیستی که ببینی چگونه می‌گردد نسیم روح تو در باغ بی‌جوانه‌ی من چه نیمه شب‌ها کز پاره‌های ابر سپید به روی لوح سپهر ترا چنان‌که دلم خواسته است ساخته‌ام چه نیمه شب‌ها وقتی که ابر بازیگر هزار چهره به هر لحظه می‌کند تصویر به چشم هم‌زدنی میان آن همه صورت ترا شناخته‌ام به خواب می‌ماند تنها به خواب می‌ماند چراغ، آینه، دیوار بی تو غمگینند تو نیستی که ببینی چگونه با دیوار به مهربانی یک دوست از تو می‌گویم تو نیستی که ببینی چگونه از دیوار جواب می‌شنوم تو نیستی که ببینی چگونه دور از تو به روی هرچه دراین خانه ست غبار سربی اندوه، بال گسترده است تو نیستی که ببینی دل رمیده‌ی من به‌جز تو یاد همه چیز را رها کرده است غروب‌های غریب در این رواق نیاز پرنده‌ ساکت و غمگین ستاره‌ بیمار است دو چشم خسته‌ی من در این امید عبث دو شمع سوخته جان همیشه بیدار است تو نیستی که ببینی ... فریدون مشیری

تو همانی که دلم لک زده لبخندش را او که هرگز نتوان یافت همانندش را منم آن شاعر دلخون که فقط خرج تو کرد غزل و عاطفه و روح هنرمندش را از رقیبان کمین کرده عقب می ماند هر که تبلیغ کند خوبی ِ دلبندش را مثل آن خواب بعید است ببیند دیگر هر که تعریف کند خواب خوشایندش را مادرم بعد تو هی حال مرا می پرسد مادرم تاب ندارد غم فرزندش را عشق با اینکه مرا تجزیه کرده است به تو به تو اصرار نکرده است فرآیندش را قلب ِ من موقع اهدا به تو ایراد نداشت مشکل از توست اگر پس زده پیوندش را حفظ کن این غزلم را که به زودی شاید بفرستند رفیقان به تو این بندش را : «منم آن شیخ سیه روز که در آخر عمر لای موهای تو گم کرد خداوندش را » کاظم بهمنی

تغییر کاربری اراضی کشاورزی و تبدیل آن به شهرک ها و ویلاها...

ساده که میشوی همه چیز خوب میشود خودت غمت مشکلت غصه ات هوای شهرت آدمهای اطرافت حتی دشمنت یک آدم ساده که باشی برایت فرقی نمی کند که تجمل چیست که قیمت تویوتا لندکروز چند است فلان بنز آخرین مدل ، چند ایربگ دارد مهم نیست نیاوران کجاست شریعتی و پاسداران و فرشته و الهیه کدام حوالی اند رستوران چینی ها گرانترین غذایش چیست ساده که باشی همیشه در جیبت شکلات پیدا میشود همیشه لبخند بر لب داری بر روی جدولهای کنار خیابان راه میروی زیر باران ، دهانت را باز میکنی و قطره قطره مینوشی آدم برفی که درست میکنی شال گردنت را به او میبخشی ساده که باشی همین که بدانی بربری و لواش چند است کفایت میکند نیازی به غذای چینی نیست آبگوشت هم خوب است ساده که باشی . . . آدمهای ساده را دوست دارم بوی ناب آدم میدهند