پرسه در خیابان " آسمان " !! بی حواس و بی هدف... با گوش های کر از ناله برگ... با شانه های کور از تنه های پی در پی... و با چشم های سربه هوا که مضطرب ابرهای عقیم این شهرند...!!!

دخترک سر به هوای من! در دل نازک و بلورینت چیست این حسرت ناتمام گرمی دروغین دستان مرد روزگار؟؟؟؟ کاش تا ابد حسرتت بر دل ماند... آخر چه میدانی تو؟؟ چه میدانی که به لمس سرانگشتی به فنا خواهی رفت...!!!

اگرچه کارد رسیده ست به استخوان دلم... بریده است تیزی اش فقط زبان دلم!!!

ای سر فرو برده در سپیدی ها !! به زودی... برف ها آب می شوند ؛ گمان میکنم یکی-دو آواز اولتان شنیدن دارد...!! -سوزناک و عمیق- وقتی خواهید شنید، کسی از شما -عصیان وار- همه زمستان را در لانهء شغال خفته است...!! استخوان هایش را چه شد؟؟؟ - چه اهمیت دارد؟!! - ... و درست وقتی که بوی تازه یونجه های سبز به گله بره های ایل رسید، شما هم از یاد خواهید برد که زمستان را چه شد!! اما... این منم که تا لمس آخرین دندان بر گلو ، از یاد نمی برم که شما مهربان ترین کبک های دنیا بودید...

آی ای اهل زمین ... آی ای آدم ها... از شما بیزارم!! از شماها که نمی فهمیدم کین من خسته چه حالی دارم...!؟ همه شبهای من از غم لبریز کاسه صبر دو چشمم سرریز ؛ اشک هم بازی چشمان من و در من انگار زنی در کفن و ؛ غصه هایم یک کوه، خنده هایم یک کاه مثل یک عابر پیر که فرو مانده به راه ؛ روزگارم چه پریشان، درد در من جاریست بی هدف، سرگردان... زندگیم اجباریست ؛ آی ای اهل زمین... با شماهایم من هیچ میدانیدم، که چه تنهایم من؟؟؟